un carro, un camion en de benenwagen

Hola trouwe lezers!

Hebben jullie sinterklaas gevierd? En pepernoten gesnoept?

Wij hebben de pepernoten al deels op, ze waren een welkome versnapering tijdens de lange wandelingen van afgelopen week. Het echte feest, met kadootjes, gaan we maandag vieren. Afgelopen zaterdag hebben inkopen gedaan, waarbij we stad en land hebben afgelopen om een winkel te vinden waar ze kleurenkopieen maken (Sita heeft een foto uit laten printen als kadootje), hebben we in het spaans gedichtjes geschreven en plannen gemaakt voor de suprise: we gaan samen al onze kadootjes verpakken in een pop, die bestaat uit onze laarzen en overall: deze kledingstukken laten we bij deze ook achter in Peru.

Zondag zijn we vertrokken naar Casma, aan de kust. Een busreis van 6 uur, een afdaling van 3 km, naar zeeniveau en een wereld van verschil: de hele kuststrook van Peru is woestijn, heeft amper regen, bestaat uit zand en rotsen.... Na weken onder een slaapzak en drie dekens geslapen te hebben, sliepen we nu weer zonder ook maar één laken!

Toevallig troffen we in de bus naar Casma
Lucho, iemand van senasa. Hij werkt in Casma en heeft ons zondag zijn stadje een beetje laten zien: een levendig stadje met een aziatisch sfeertje, bepaald door de vele mototaxi´s die hier rijden (zie foto).

Wat we in de bus toch meemaakten: de bus stopte in Pariacoto en er stapte iemand uit en bij elke pas die hij zette liet hij een spoor van bloed achter zich..even later bleek de hele gang van de bus onder het bloed te zitten..echt heel veel..wat bleek: die man had iets aan zijn voet, het was verbonden maar bloedde als een varken! En hij had zeker een uur in de bus gestaan (!!), omdat er geen zitplaatsen waren en niemand had het in de gaten gehad! In Pariacoto, waar hij uitstapte zei iedereen dat hij naar een ziekenhuis moest gaan, maar er was daar alleen maar een dokterspost...echt akelig! Gelukkig hebben ze de bus daarna, voordat we verder gingen, wel schoon gemaakt.

Omdat we zondag al naar Casma gereisd waren hadden we maandag vrij: tijd om de petroglyfen van Sechin te bezoeken (van 1800 voor Christus). Heel mooi. En tijd om naar het strand te gaan: een uitgestorven baai, waar we kamschelpen en de zeeegels hebben gezocht, en hebben gezwommen en gelezen. Bij thuiskomst bleken we behoorlijk verbrand te zijn en tevens hoorden we dat er in de zee roggen hadden gezeten die bleken te bijten...wat niet weet wat niet deert..

Met Lucho en Juan, allebei van senasa in Casma, hebben we nog een weddenschap gesloten. Ze dachten namelijk dat we zeker groter dan 1.80m waren! Echt niet! De verliezer, wij of zij, zou een avondmaaltijd moeten betalen..dus wij met z´n allen op zondagavond om 10uur naar een winkel waar ze een apparaat hadden dat je lengte en gewicht mat...gaf dat ding aan dat Sita 1.83 was en ik 1.79! Klopte gewoon niet! En de mannen blij! (ze waren volgens het apparaat nog groter dan ze gedacht hadden). Terug in het hostel hebben we een rolmaat gevraagd (ze zijn daar aan het verbouwen) en ja hoor: Sita was 1.75,5 en ik 1.72,5. Maandag was het uur van de waarheid: met de rolmaat naar het senasakantoor... En een gratis pollo a la brasa (kip aan het spit)!

Maandag hoorden we dat de camioneta, de auto, waarschijnlijk nog de hele week in de garage zou zijn..we zouden dus alles met het openbaar vervoer moeten doen!
Om te illustreren hoe we reisden: de vervoersmiddelen van afgelopen woensdag:

om 4.30 te voet naar de bushalte
om 5.00 een brede amerikaanse slee
om 6.15 een lift met een grote bus
om 8.00 een lift in de achterbak van een vrachtwagen (au au! en uitkijken voor je hoofd bij laaghangende takken!)
vanaf 9.30 de benenwagen....
terug: te voet en een mototaxi.

We reisden en werkten samen met Victor, met wie we al eerder op pad waren geweest. Wij moesten monsters van geiten verzamelen; hij van varkens (gisteren was Victor jarig: wij hadden ´m verrast met een paar kadootje en een stuk taart, als ontbijt).
Door het ontbreken van vervoer hebben we heel veel gelopen, van de ene boer naar de andere...Dinsdag liep de gouverneur van een gebied met ons mee als gids (wij stonden om 6.30 al aan zijn voordeur..of hij met ons mee wilde..deed hij ook nog. Moet je wel flexibel voor zijn!)

Door het gebrek aan een auto waren we veel geld kwijt aan het reizen. Zeker voor Victor, een Peruaan, die deze reiskosten voor het werk NIET vergoed krijgt! We hadden niet meer genoeg geld bij ons om tot vrijdag in het veld te blijven en daarom zijn we gisteren, donderdag, al naar Huaraz teruggekeerd. Enkele gebieden hebben we niet kunnen bezoeken, door gebrek aan vervoer, maar ondanks deze handicap, hebben we het niet slecht gedaan deze week.

Genoeg voor nu.
Nog maar twee weken en dan zitten onze coschappen er al weer op...maar dan nog wel twee weken rond reizen met mijn moeder en zus!

En...er staan weer nieuwe foto´s op:
www.mijnalbum.nl/Album=4J4FSYA3

Groeten vanuit Peru,
Hanneke